Filmmaker Tom Tieman maakte in 2017 een prijswinnend portret van Thies Dijkhuis – De laatste boer van Euvelgunne.

” Thies was een lieve en warme persoonlijkheid. Een heerlijk koppige boer, wars van mores maar met een groot hart voor de Stad, zijn Grunneger Blaarkoppen, zijn familie en natuurlijk de Hunzezone. Als een Don Quichot ging hij halverwege jaren negentig, samen met zijn broer Teun de grote windmolens te lijf. Men wilde zijn grond, zijn boerderij en de rivier de Hunze platgooien voor industrieterrein. Het is niet gelukt en nu is men er hartstikke blij mee. ‘Het kan verkeren’, zei Thies er zelf over.

Er zijn weinig mensen die kunnen zeggen dat ze iets nalaten waar iedereen; van jong tot oud, dik of dun, ‘rechts’ of ‘links’, van kan genieten. Ondanks het grote geldbedrag dat werd geboden. Want wat is een dikke bankrekening waard als de plek waar je vandaan komt en waar je geschiedenis ligt, er niet meer is?

‘Dijkhuis, Euvelgunne’, waren de eerste woorden die door de hoorn schalde als je Thies opbelde om te vragen hoe het ervoor stond. De begrippen waren zo met elkaar verbonden dat ze zonder elkaar vreemd in de oren klinken. Dijkhuis was de regisseur van zijn gebied. Niets ontging hem, geen struik of boom kon gesnoeid worden zonder dat Dijkhuis ervan wist. Vanuit het voorhuis van zijn karakteristieke boerderij Euvelgunnerheem kon hij alles overzien.

Thies’ land mag nog altijd gezien worden. Het is een groene oase waar bezoekers, toevallige passanten en medewerkers van de omliggende bedrijven graag kwamen uitwaaien. Voor wie het nog niet kent: bezoek eens de Hunzezone langs  de Euvelgunnerweg. Volg vanaf de rotonde bij de Kielerbocht en de Osloweg het fietspad. Daar waar het grijs verandert in het groen, vind je de Hunzezone.”